ՆՊԱՏԱԿԻՆ. Դանիէլ Վարուժան
Երկայն ճամբան փոշելից է եւ քարոտ:
Ան` փուշերու եւ խիճերու մէջ` բոկոտ
Կը յառաջէ: Եւ իր չորս կողմն ամէն բան
Չորցած այրած է արեւէ մ’ափրիկեան:
Ան կը քալէ: Ճակտէն քիրտեր կը հոսին,
Եւ միացած բոկ ոտքերուն արիւնին`
Հողն ու քարե՛րը ծիրանի կը ներկեն.
Կը գինովնայ երկիր կամքի գինիէն:
Կ’այրի գըլուխն. արտեւանունքն ու մազեր
Ճերմըկցած են. հրատապ փոշի՛ն է ձիւներ:
Ամբողջ մարմինն յոգնութենէ կը հակի,
Բայց կը քալէ՜ դեռ քաջ ճամբորդը կեանքի:
Ան` հոգւոյն մէջ կը կըրէ յոյսն, ու սըրտին,
Սըրտին մէջ կամքն երկաթի պէս պինդ, ուժգին,
Ու հեղեղի նըման յառաջ խիզախող,
Որ խոչ ու խութ կը տապալէ ոտնակոխ:
Եւ կը քալէ՜, կը քալէ միշտ: Իր ուժեր
Տեղի կու տան. պէ՞տք է արդեօք գահվիժել
Սա ժայռէն վար, ա՛լ վերջ տալու այս կեանքին,
Ո՛չ, ո՛չ, յառա՜ջ, դէպ նըպատակն ըղձագին…
…Բոց աչքերով ալ նըշմարեց ջուր, ծառեր,
Եւ բուրաստան մ’ (յոյսին Եդեմ) եւ ըստուեր:
Անոնք էին ովասիսներ հոգեգրաւ
Իր անապատ կեանքին. քալե՛ց ու հասաւ:
Հոն խաղաղ կեանք, երջանկութիւն գըտաւ ան,
Կար կոյս մը գիրգ` շըրթունքներն իր խընկաման
Համբոյրներու. հոն վէրքերէն իր` վարդեր
Բողբոջեցան, եւ քըրտինքէն դափնիներ…
«Մրրկայոյզ կայծոռիկներ» եւ «Փուշի ակօսներ» տետրերից, 1904 թ., digilib.am
